Gasteizen jaio zen 1944an. Aretxabaletan (Vitoria-Gasteiz) bizitako haurtzarotik, interes
handia
izan zuen pinturarekiko, eta, ondorioz, 1955ean, Arte eta Lanbideen Eskolan matrikulatu zen.
1962an eta 1964an, Amárica Fundazioak beka bat eman zion, eta, horri esker, Madrilen ikasten
jarraitu ahal izan zuen. Han, Arte Ederren Zirkuluan sartu zen, Pradoko Museoa bisitatzeari
ekin
zion, eta Juan Mieg eta Julián Gilekin konpartitu zuen estudioa.
60ko hamarkadan, modu aktiboan hartu zuen parte euskal panorama artistikoan. Jesús
Echevarría, Joaquin Fraile, Juan Mieg eta Alberto Schommerrekin batera, Orain talde
arabarreko kide izan zen, berrikuntza artistikoko euskal mugimenduaren barruan. 1966, 1967
eta 1968an, sariak lortu zituen Euskal Pinturako Lehiaketan, eta garai hartako pintura
arabarreko figurarik esanguratsuenetakoa izatera heldu zen. 1977an, Bilboko Faustino
Orbegozo Eizagirre Fundazioarekin jarri zen harremanetan, eta, lankidetza horren ondorioz,
zenbait erakusketa antolatu zituzten, bere lana Euskal Herrian zein kanpoan ezagutzera
emanez.
Carmelo Ortiz de Elgea sorkuntza zabal eta handiko artista da, eta ezin da inongo eskola edo
estilotan sailkatu. Bere lana aurretiazko planik gabe garatu da, figurazioaren eta
abstrakzioaren
artean; era berean, bere lanaren helburua sentsazioak eta bizipenak transmititzea da,
kolorearen eta materiaren bitartez. Bere ibilbide osoa esperimentazio bisualean dago
oinarrituta, eta natura da bere laneko benetako protagonista. Figura irrealez betetako paisaia
imajinatuei esker, ikusleak sentimenduz jositako mundua suma dezake. Bere mihiseak,
normalean, neurri handikoak izaten dira, eta pintura espresionista, abstraktu, koloretsu eta
guztiz pertsonala erakusten dute.